Mijn verhaal

Ik ben een nakomeling uit een gezin van 11 kinderen. Dat heeft zo zijn voordelen zoals veel cadeaus krijgen. Echter dat betreft het materiele. Een andere zijde is dat het vinden van aansluiting binnen een groot gezin als jongste, voor mij betekende dat ik op jonge leeftijd heb geleerd om mijn mening te ventileren, leren op te komen voor waar ik behoefte aan had, maar vooral heb geleerd om vanuit mijn eigen kracht te werken aan doelen die ik voor ogen had.

Als jong meisje werden mijn doelen gezien als schattige dromen, maar voor mij waren het doelen. Ik wilde niet schattig zijn, ik had dromen en daar streefde ik naar.

De eerste persoon die mij heeft meegegeven dat ik alles kan worden wat ik voor ogen heb, zolang ik bereid ben om ervoor te werken, is mijn vader.

Als baby van 9 maanden oud heb ik samen met mijn moeder, boers en zussen de overtocht gemaakt naar Nederland. Mijn vader was ons reeds voorgegaan. Hij heeft hard gewerkt om zijn gezin in Nederland te kunnen herenigen.

In de ogen van mijn vader kon ik alles worden wat ik wilde. Hij was de eerste die mij heeft aangeleerd om te denken in mogelijkheden (opportunity’s) en niet in beperkingen.

Dit is uiteindelijk een rode draad in mijn leven geworden.

Ik heb prachtige tijden gehad in mijn leven, maar ook tijden waarin ik blij was dat ik de dag had overleefd zonder om te vallen. Die dagen waarop je denkt “ Everybody wants a piece of me”. Dat waren de dagen waarop ik alles op alles moest zetten om de beperkingen die ik mezelf oplegde of dacht dat mijn omgeving oplegde, door mijn etniciteit, geslacht, gedrevenheid of andere hersenspinsels, om te zetten tot minimaal 1 positieve keerpunt, 1 succesmoment alleen voor mezelf.

Want als ik me niet goed voel, kan ik mijn gezin, mijn vrienden, mijn opdrachtgevers en de mensen die in opdracht voor mij werken, niet geven wat zij nodig hebben, zonder dat ik mij eigen ik daarin kwijt raak.

Persoonlijk krijg ik het benauwd als ik het gevoel heb dat ik in een kader moet passen. Waarom zou de mens in een kader moeten passen? Ik ben ervan overtuigd dat als je eenieder de mogelijkheid biedt om in zijn/ haar kracht te leven en functioneren comfortzones niet meer aan de orde zijn. Ik streef niet naar een zone van comfort, maar naar zones waarin ik al mijn mogelijkheden kan benutten zonder barrières die ik zelf creëer of waar ik anderen de ruimte voor geef om ze voor mij te creëren.

Mijn stijl van begeleiden kenmerkt zich door heldere communicatie, daadkracht en doelgerichtheid. Mijn klanten ervaren een efficiënte duidelijke benadering, met een vleugje warmte. Mijn totale inzet is een balans van ratio en gevoel.

Square Thinking staat voor je eigen inzet binnen je eigen kaders. Kies je ervoor om binnen 1 vierkant te blijven als comfortzone of kies je ervoor om gebruik te maken van alle ruimtelijke mogelijkheden om je heen?